Η συνέχεια

Κοντεύουν 4 χρόνια πίσω στη μέρα που μου ζητήσανε ν' αναλάβω εκείνο το μαύρο άλογο στον τελευταίο σταύλο. Με μια γενικότερη σύγχηση γύρω απ' το όνομα του συγκεκριμένου αλόγου, με πολλές διαφωνίες για το ποιός είναι ο ιδιοκτήτης, ποιος το πήρε από ποιόν, ποιός το διεκδικεί, και με απίστευτη κακία απ' όλους προς όλους, θυμάμαι οτι πλησίαζα το ζώο κι αναρωτιόμουν τι μπορεί να έχει το τόσο ξεχωριστό, για να έχει δημιουργήσει τόσο μεγάλο πανικό ανάμεσα σε 2-3 ομίλους. Αυτό που είδα εγώ ήταν ένα τρομερά αγχωμένο ζώο, με ανησυχητικά πολλά προβλήματα στην ίππευση και πολύ μπερδεμένο μυαλό. Μεγάλη ευαισθησία στο στόμα ( πράγμα το οποίο ήταν δικαιολογημένο, αφού αργότερα έμαθα οτι τον ιππεύανε με δύο στομίδες γιατί δεν μπορούσαν να τον κρατήσουν ), διάφορα παλιά χαζοχτυπηματα, άλλα πιο σοβαρά και άλλα όχι και τόσο, και καμία εμπιστοσύνη στον ιππέα. Η δουλειά η δικιά μου ήταν να τον αναλάβω και να τον τρέχω σε αγώνες για να πουληθεί, ένα αρκετά μεγάλο ποσό απ' ότι έμαθα αργότερα. Προκειμένου να τον πλησιάσω και να χτίσω μια σχέση εμπιστοσύνης, πέρασα περίπου 2 μήνες όπου απλά κάναμε παρέα. Περνούσα χρόνο μαζί του χωρίς να τον ιππεύω και απλά του ζητούσα να συνηθίσει την παρουσία μου. Μ' εμπιστεύτηκε πολύ πιο γρήγορα απ' ότι περίμενα και ξεκινήσαμε την προετοιμασία των αγώνων. Μέσα σε 4 μήνες, είχαμε βρεί τους ρυθμούς μας, είχαμε πολύ καλά αποτελέσματα στους αγώνες και μια υπέροχη σχέση πλέον, αφού η συναισθηματική επένδυση προκειμένου να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον ήταν βασικός παράγοντας. Εν τέλει, δεν βρισκόταν αγοραστής να δώσει το ποσό που ζητούσαν και τότε έδωσα εγώ ένα ποσό στον ιδιοκτήτη του αλόγου, σαν προκαταβολή για να το κρατήσω, ζητώντας του, αν ερχόταν η ώρα που θα βρισκόταν κάποιος να δώσει όλο το ποσό να μ'ενημέρωνε πρώτη μήπως και μπορούσα με κάποιον μαγικό τρόπο να τον κρατήσω. Φυσικά όσοι ασχολείστε με το χώρο της ιππασίας ξέρετε πως είναι πολύ σπάνιες οι φορές που μπορείτε να βασιστείτε στο λόγο κάποιου. Και εννοείται δεν αποτέλεσα την εξαίρεση στον κανόνα, αφού λίγο καιρό μετά, έμαθα την ημέρα των γενεθλίων μου, μέσω του Facebook, πως το άλογο πουλήθηκε στη Ρόδο. Και μάλιστα ο εν λόγω ''κύριος'' που αγόρασε το άλογο, θεώρησε και πολύ διασκεδαστικό να μου κάνει πλάκα τηλεφωνικά και μέσω internet για το ότι με ''κέρδισε'' και το άλογο είναι δικό του. Γιατί αυτή είναι η ωριμότητα μερικών ανθρώπων. Αυτοί οι άνθρωποι ψηφίζουν κι αναπαράγονται και κατεβάζουν τον μέσο όρο νοημοσύνης, υπό του μετρίου. Παρ' ότι στεναχωρήθηκα εννοείται, πάντα φρόντιζα να μαθαίνω νέα του ζώου. Κι όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό που έμαθα, ήταν ότι το άλογο αγοράστηκε για να ικανοποιηθεί ένα καπρίτσιο σ' ένα μικρότερο τότε κορίτσι που ζητούσε απ'τον πατέρα του το συγκεκριμένο άλογο, χωρίς να έχει ανέβει καν επάνω του ποτέ. Φυσικά ιππεύθηκε 2-3 φορές το πολύ, τον διαφημίσανε, καμαρώσανε και όταν είδαν ότι δεν μπορούσαν να τον κουμαντάρουν, τον βαρεθήκανε και τον παρατήσανε. Τον δώσανε σταυλισμό κάπου αλλού όπου πλέον σταματήσανε και να τον ταίζουν. Η κυρία λοιπόν αυτή που τον ανέλαβε για να τον έχει κι αυτή προφανώς να τον καμαρώνει, φρόντιζε ιδιαιτέρως τα δικά της κιλά, και με μεγάλη συνέπεια πρόσεχε να μην χάσει ούτε γραμμάριο. Αλλά δεν ήξερε μάλλον ότι το ίδιο χρειάζονται και τα ζώα. Δεν πήρε πολύ λοιπόν μέχρι το άλογο να χάσει όλη του την αίγλη, την σπιρτάδα του, και να μείνει ένα τεράστιο σακί με κόκκαλα. Φυσικά τότε πλέον δεν ήταν ούτε χρήσιμος, ούτε αρκετά όμορφος για κανέναν τους, με αποτέλεσμα να τον γυρίσουν πίσω στον σταύλο που τον είχα πρωτογνωρίσει. Το έμαθα σχεδόν αμέσως και χωρίς να σκεφτώ ιδιαίτερα καθαρά, πήγα να τον δώ και να τον πάρω μαζί μου. Ήταν πολύ δύσκολο να βλέπεις ένα πανέμορφο πλάσμα, το οποίο σου 'χει χαρίσει μερικές απ'τις πιο όμορφές σου στιγμές μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα, να μη θυμίζει σε τίποτα αυτό που γνώρισες. Μετά από μια αρκετά σύντομη διαδικασία και χωρίς να έχω ιδέα πως θα τα βγάλω πέρα με δύο πλέον άλογα, έκανα όλες τις διαδικασίες και πήρα πλέον το άλογο στην ιδιοκτησία μου. Πέρα απ' το ότι είχε χάσει υπερβολικά πολλά κιλά,περάσαμε τον πρώτο μήνα παρέα με τους πεταλωτές και τους γιατρούς μου στον σταύλο.Τα νύχια του είχαν αρχίσει να σαπίζουν και του βρήκαμε επίσης και δύο χαλασμένα δόντια. Είναι 5 μήνες πλέον μαζί μου, και σχεδόν έχει επανέλθει πλήρως. Με σωστή διατροφή, με σωστή άσκηση και με την υπενθύμιση ότι τον αγαπάνε και πλέον μπορεί να νοιώσει ασφαλής, βλέπω μια ακόμη καλύτερη εκδοχή αυτού που θυμόμουν, κι o Dante έχει πίσω τον φίλο του. Κι απλά ελπίζω να μπορέσω να του δώσω ένα όμορφο υπόλοιπο ζωής, χωρίς να έχει πλέον προτεραιότητα τις υψηλές κατηγορίες εμποδίων και τις ζορισμένες προπονήσεις.Αυτός είναι ο δικός μου λόγος που διεκδίκησα κι εγώ τον Uranium L και ίσως πλέον μπορώ να καταλάβω γιατί γινόταν τόση φασαρία κάποτε γύρω απ' το όνομά του. Όσον αφορά τη διαμονή του στη Ρόδο, δεν θα ήθελα ν' αναφέρω εδώ ονομαστικά τα άτομα που τον πήραν για pet, αλλά αν για κάποιο λόγο διαβάσετε ποτέ αυτό το κείμενο, ελπίζω κάποια στιγμή να βρεθείτε κι εσείς στην ανάγκη κάποιου να σας ταίσουν και να σας προσέξουν, κι απλά ν' αδιαφορήσουν, όπως κάνατε εσείς για το άλογο που τόσο έντονα περηφανευόσασταν οτι κερδίσατε. Και πρός όλους τους υπόλοιπους που αναλαμβάνετε να πάρετε κάποιο ζωάκι, φροντίστε να είστε υπεύθυνοι απέναντι του. Είναι πολύ πιο καθαρές ψυχές απ'τις δικές μας και όσο κλισέ κι αν ακούγεται, εμείς δημιουργούμε και γινόμαστε ο κόσμος τους. Ας τους τον κάνουμε λοιπόν τόσο όμορφο, όσο θα τον θέλαμε και για εμάς.

Ευχαριστώ πολύ τον κύριο Αντωνίου και τον κύριο Ioannis Touloupakis για την βοήθεια και το χρόνο τους!